شهادت امام جعفر صادق علیه‌السلام
پُر از شمـيـم بهشت است منـبـرت آقا بـه بـرکـت نــفـحـات مـعــطـرت آقـا هنوز عـطـر و شـمـيـم محـمـدی دارد گـلِ دمـيـده ز لـبـهـای أطـهــرت آقـا شـبـيـه حضرت خـاتم مدينه الـعـلـمی عـلـوم می چکـد از خاک معـبرت آقا چهارهزار حکيم و فـقـيـه و دانـشمـند رهـيـن مکـتـب انديـشـه گـستـرت آقا اشاره های نگـاهـت زُراره می سـازد شنـيـدنی است کـرامات محضرت آقا و ديـده ايـم به وقـت جـهــاد انـديــشـه هـزار مـرتـبـه مـا فـتـح خـيـبـرت آقا ببـين که شيعـۀ صبح نگـاه تو هـستـيم در آســمـان هـمـيـشــه مـنـوّرت آقــا هنوز شيعه و « قال الامامُ صادق» هست کــنـار چـشـمـۀ جـاریِ کـوثـرت آقـا سـبـد سـبـد گـل لالـه به بـاغ دل دارم بـه احـــتـــرام دل داغ پــرورت آقــا نـبـود غـيــر گل آه و غــنچـۀ شـيـون به باغ بـغـض گـلو گـير حنجـرت آقا مگر نه شيعۀ تو در تـنـور آتش رفت چگـونه سوخت بهشت معـطـرت آقا در آن شبي كه تو را پا برهنه می بردند بهـشت عـاطـفـه هـا بود پـرپـرت آقا من از حضور شريفت اجازه می خواهم كه روضه خوان شوم امشب برابرت آقا اگر چه حرمتتان را شكسته اند آن شب نـبـستـه اند ولی دسـت خـواهـرت آقـا چه خوب شد كه نشد در مقابل چشمت كـبود، چـهـرۀ معـصوم دخـتـرت آقا گـل گـلـوی تو را دشـنه ای نـبـوسـيده و ماهِ نـيـزه نـشيـنـان نـشـد سرت آقا به حـرمت لب تو، چـوب پا نزد آنجا و داغ نـعـل نـديـده است پـيـكرت آقا |